Zmiany w CIT w 2023 roku

Rok 2023 będzie ponownie obfitował w liczne zmiany w różnych ustawach podatkowych ale i okołopodatkowych.

Ustawą, która ulegnie znacznej modyfikacji będzie ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych.

W niniejszej publikacji przedstawiono wybranych kilka zmian z grona bardzo wielu aktualizacji przepisów ustawy ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, które będą miały kluczowe znaczenie w przyszłym roku.

Odroczenie obowiązywania minimalnego podatku dochodowego

Ustawa zmieniająca m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych zakłada odłożenie w czasie obowiązywania minimalnego podatku dochodowego.

Minimalny podatek dochodowy to dodatkowy podatek CIT wynoszący 10% podstawy opodatkowania.

Podatek ten swoim zasięgiem obejmuje spółki będące osobami prawnymi, podatkowe grupy kapitałowe, którzy posiadają siedzibę działalności gospodarczej na terytorium RP i wykazują;

• stratę podatkową,
• regularny niski dochód.

Nowy termin od którego podatek minimalny będzie podatkiem obowiązującym to 1 stycznia 2024r.

Jednakże zmiana terminu wejścia w życie nowego podatku to nie jedyna zmiana w tym zakresie.

Prawodawca dokonał modyfikacji sposobu obliczenia podstawy opodatkowania.

Pierwszą nowością jest zmiana wskaźnika rentowności (udział dochodów w przychodach ogółem) z 1% do 2% na skutek wyłączenia:

• z kosztów opłat leasingowych (odpisów amortyzacyjnych w leasingu finansowym), ustalonej wartości kosztów wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne oraz wpłat do PPK, przyrostu wartości energii elektrycznej, cieplnej i gazu przewodowego w odstępach rocznych,
• z przychodów oraz kosztów wartości należności handlowych zbywanych na rzecz podmiotów faktoringowych,
• podatku akcyzowego, podatku od sprzedaży detalicznej, podatku od gier, opłaty paliwowej, opłaty emisyjnej.

Mniej podatników zobligowanych do obowiązku opodatkowania minimalnym CIT

Kolejna zmiana to przekazanie podatnikowi możliwości wyboru alternatywnej podstawy opodatkowania w czasie ustalania przychodów dla opodatkowania podatkiem minimalnym CIT:

• podstawa opodatkowania to 1,5% przychodów + koszty pasywne tj. finansowanie dłużne i usługi niematerialne (stawka podatku 10%) albo
• podstawa opodatkowania to 3% przychodów (stawka podatku 10%).

Ostatnia zmiana w ramach podatku minimalnego CIT dotyczy zwiększenia liczby podmiotów wyłączonych z opodatkowania podatkiem minimalnym.

Tak więc więcej podmiotów nie będzie zobligowanych do obowiązku opodatkowania omawianą daniną. Od 2023 roku opodatkowanie minimalnym podatkiem CIT nie będą stosować:

• mali podatnicy CIT czyli podatnicy o rocznych przychodach do wysokości maksymalnie 2.000.000 euro,
• podatnicy CIT których wskaźnik rentowności w jednym z trzech ostatnich lat był większy niż 2%,
• podatnicy CIT osiągający w większości przychody dotyczące ochrony zdrowia,
• podatnicy w stanie upadłości, likwidacji oraz objęci postępowaniem restrukturyzacyjnym,
• podatnicy CIT będący spółkami komunalnymi.

Likwidacja przepisów dotyczących ukrytej dywidendy

Mechanizm ukrytej dywidendy miał przeciwdziałać przypadkom kiedy to wypłata zysku ze spółki odbywała się poprzez świadczenie różnych usług przez wspólników osób prawnych dla osoby prawnej i pobór środków stanowiących zapłatę za te usługi. Usługi te świadczone przez wspólników (np. najem prywatnych składników majątku wspólnika dla osoby prawnej) stanowiły koszt uzyskania przychodu osoby prawnej.

Ustawodawca wskazał, iż poprzez ukrytą dywidendę a w efekcie wyłączenie poniesionych kosztów z kosztów uzyskania przychodów należy rozumieć sytuację w której:

• wysokość tych kosztów lub termin ich poniesienia w jakikolwiek sposób są uzależnione od osiągnięcia zysku przez podatnika lub wysokości tego zysku lub
• racjonalnie działający podatnik nie poniósłby takich kosztów lub mógłby ponieść niższe koszty w przypadku wykonania porównywalnego świadczenia przez podmiot niepowiązany, lub
• koszty te obejmują wynagrodzenie za prawo do korzystania z aktywów, które stanowiły własność lub współwłasność wspólnika lub podmiotu powiązanego ze wspólnikiem przed utworzeniem podatnika.

Prawodawca w końcowym rozrachunku zdecydował o usunięciu przepisów dotyczących ukrytej dywidendy.

Likwidacja niektórych uregulowań dotyczących podatku u źródła

Podatek u źródła jest daniną, która ma za zadanie opodatkować dochody osiągane na terytorium RP przez nierezydentów podatkowych. Krótko mówiąc podatnicy spoza Polski, którzy swoją rezydencję podatkową posiadają poza terytorium RP a osiągają w Polsce dochody (z pewnymi wyjątkami) to te dochody będą opodatkowane podatkiem od źródła.

Jedną z opcji poboru podatku wymienia art. 26 ust. 2e ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 zwanej dalej ustawą o CIT), który mówi, iż gdy łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika –  osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT od nadwyżki ponad kwotę 2.000.000 zł:

• z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e ustawy o CIT;
• bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jednakże podatnik może ominąć ten przepis jeżeli złoży oświadczenie, że:

• posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;
• po przeprowadzeniu weryfikacji nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Powyższe oświadczenie, płatnik obowiązkowo składa do organu podatkowego wskazanego w art. 28b ust. 15 ustawy o CIT, nie później niż do dnia wpłaty podatku za miesiąc, w którym doszło do przekroczenia kwoty wypłacanych należności – 2.000.000 zł, przy czym wykonanie tego obowiązku po dokonaniu wypłaty nie zwalnia płatnika z obowiązku dochowania należytej staranności przed jej dokonaniem.

W 2023r. prawodawca przewiduje dwie kluczowe zmiany w kwestii składania ww. oświadczeń w zakresie poboru podatku u źródła.

Pierwsza zmiana to wydłużenie terminu złożenia pierwotnego i następczego oświadczenia a także wydłużenie do końca roku podatkowego ważności pierwszego oświadczenia.

Druga zmiana to możliwość zastosowania wydłużonego terminu wobec podatników, którzy już w 2022 roku złożyli już dane oświadczenie.

Zmiany w uldze na złe długi w CIT

Od roku 2023 prawodawca uchylił art. 18f ust. 19 ustawy o CIT, którzy wskazywał, że podatnicy dokonujący zmniejszenia dochodu o kwotę ulgi na złe długi (niezapłacona należność) oraz dłużnicy dokonujący zwiększenia dochodu o kwotę ulgi na złe długi są zobligowani do wskazania w zeznaniu podatkowym danej należności lub zobowiązania dotyczących zastosowanej ulgi.

Rezultatem jest to, iż zastosowanie ulgi na złe długi zarówno u wierzyciela jak i dłużnika nie będzie powodowało konieczności wykazania w rocznym zeznaniu należności lub zobowiązań objętych ulgą na złe długi w roku za który składanej jest dane zeznanie.

Jeżeli urząd skarbowy będzie chciał zweryfikować zasadność lub prawidłowość zastosowania ulgi na złe długi w CIT wezwie podatnika do przedstawienia dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnienia do zastosowania ulgi na złe długi w CIT.

Ujednolicenie terminu przesyłania elektronicznych ksiąg rachunkowych

W związku z licznymi wątpliwościami podatników stosujących estoński CIT co do ustalenia prawidłowego terminu przesyłania elektronicznych ksiąg rachunkowych do urzędu skarbowego ustawodawca ujednolicił termin przekazywania owych ksiąg.

Zgodnie z znowelizowanym art. 9 ust. 1c ustawy CIT termin przesłania elektronicznych ksiąg rachunkowych do urzędu skarbowego przez podatników stosujących estoński CIT to termin złożenia zeznania rocznego po zakończeniu roku podatkowego, którego zeznanie dotyczy.

Zmiany w uregulowaniach odnoszących się do zwrotu podatku od przychodów z budynków

Wobec wątpliwości dotyczących procedury zwrotu podatku od przychodów od budynków zawartej w uregulowaniu art. 24b ust. 15 ustawy o CIT nieodliczona kwota podatku od przychodów z budynków podlega zwrotowi na wniosek podatnika, jeżeli organ podatkowy nie stwierdzi nieprawidłowości wysokości zobowiązania podatkowego lub straty w złożonym zeznaniu podatkowym, oraz podatku od przychodów z budynków.

Dotyczy to sytuacji gdy koszty finansowania dłużnego poniesione w związku z nabyciem lub wytworzeniem budynku, jak również inne przychody i koszty ustalone zostały na warunkach rynkowych.

Nowe brzmienie tego przepisu przewiduje zwrot nieodliczonej kwoty podatku od przychodów z budynków na wniosek podatnika bez wydawania decyzji o zwrocie podatku, jeżeli wniosek nie budzi wątpliwości.

Zatem procedura ta została mocno uproszczona a także zostały pominięte etapy wydawania decyzji o zwrocie podatku przez organ podatkowy.

Artykuł przygotowany przez naszego specjalistę Krzysztofa Ulickiego